Van Brussel naar Dakar met de Versys 1000 SE

De ultieme uitdaging?
De Kawasaki Versys 1000 staat bekend als één van de meest veelzijdige toer- en adventure motoren. De motor was goed voor het wereldrecord van 15 landen op één dag in 2023. Maar kan hij ook het ultieme avontuur aan?
 
Dakar is dé droombestemming voor menig adventure motorrijder. Wie zich waagt aan dit avontuur, kiest meestal voor een extreme off road adventure motor. Maar is dat wel de beste keuze? Speelt het comfort van een meer asfalt-gerichte motor niet net zo goed een rol bij een uitputtingsslag. En kun je überhaupt met een wegmotor naar de aankomstplaats van de moeder aller rally’s rijden? Door met de Versys 1000 SE richting Dakar te trekken, zochten we het antwoord op die vraag.
 
Nu, helemaal standaard was de Versys 1000 SE niet. Valbeugels, andere voetsteunen, radiatorbescherming, een bodemplaat en een alu kofferset waren detailaanpassingen die het verschil konden maken. En dat misschien ook wel deden, want, spoiler allert, de Versys 1000 SE bracht ons wel degelijk van Brussel naar Dakar. Wat meer is, de motor deed dat zonder ook maar het minste probleem. Niet toen we het dak van de Pyreneeën overstaken, niet op de pistes van Marokko, niet in de extreme hitte van Mauritanië en niet op de zanderige pistes naar de aankomstplaats aan het mythische roze meer; Le Lac Rose. Het kleurde op de dag van aankomst wel gewoon grijs, een kniesoor die daarover valt.

Europese proloog
Het viel te verwachten dat de grote uitdaging van de trip niet in het eerste deel zou liggen. Zonder al te veel moeite of haast, ging het in drie dagen tijd van Brussel naar Tarifa. Met een opwarmertje op de grindwegen in de buurt van Andorra, een eerste test voor de Versys en meteen al een bevestiging van wat we eerder al vermoeden: de balans van de motor gekoppeld aan een verrassende wendbaarheid, zorgt voor een waanzinnig goede controle. En dat voel je niet alleen op slingerende bergwegen, maar ook als je de grindwegen opduikt. Het lage zwaartepunt en een geometrie die je ook toelaat recht te staan zonder ’s avonds naar de fysiotherapeut te moeten hollen, bieden niet alleen de nodige controle, maar ook het broodnodige zelfvertrouwen.
Dat laatste is mooi meegenomen als je Afrika in duikt. Grenscontroles zijn steeds een tijdrovend spelletje, maar gelukkig verloren we aan elke grenscontrole alleen maar tijd. Geen fooien, geen euro’s in de paspoorten of bij een handdruk aan de douaniers: als er nog corruptie aan de grenzen is, dan viel daar nu alvast niks van te merken. Alvast één drempel die recent wat lager kwam te liggen.

Traject kiezen
Voor vele Dakaristen in spé is de haalbaarheid van het traject echter een andere potentiële hinderpaal. Nu, het is wat het is. En uiteindelijk heb je vaak de keuze tussen verschillende routes of opties. Makkelijk wordt het nooit, haalbaar is het altijd.
 
Getuige daarvan: het absolute minimum aan problemen waar we tegenaan liepen. Het eerste deel in Afrika is meteen ook het minst uitdagende. Handig als opwarmertje voor het echte werk. Nu, het oversteken van het machtige Atlasgebergte bestempelen als een opwarmertje, is als het lopen van een marathon afdoen als een lichte training. Het weer kan er erg grillig zijn, de wind is altijd een factor, de temperaturen kunnen er zowel erg hoog als bijzonder laag worden en de pistes zijn technisch uitdagend. Nu kwamen we gaandeweg wel tot de vaststelling dat het rijden op pistes al bij al vlot ging, zolang er maar geen los zand bij kwam. Dat is vooral een dingetje in het uiterste zuidoosten van Marokko, dus reden wij na de oversteek via Ouarzazate naar Zagora om via het Iriki National Park naar Agadir te rijden. Meer stenen onder de wielen gekregen dan je voor mogelijk houdt, maar slechts af en toe een strook met los zand. Een beetje druk uit de banden laten is dan een goed idee. Je zou kunnen opperen dat het monteren van off road banden nog een beter idee is. Maar het idee van de rit was om aan te tonen dat je met een weg-georiënteerde motor en standaard banden dit avontuur aankunt. En welk traject je ook kiest: er zit altijd een stuk asfalt tussen.

Makkelijke pistes?
Het maakte de uitdaging er niet kleiner op en op sociale media kwam er wel eens het commentaar dat we met deze motor en deze banden hooguit voor wat gemakkelijke pistes zouden kiezen. Nu, er liggen heel weinig gemakkelijke pistes in Afrika. De temperatuur, de staat van de pistes en onverwachte obstakels maken van elke piste een uitdaging. Ook als je met een pure off road rijdt, zul je toch rekening moeten houden met de beperkingen van je motor. Enkel een 450 enduro met rally-kit begrenst je niet in de pistes die je aankunt. Maar daar rijd je dan weer geen 7.000 km mee zonder een slapende onderrug, nekpijn en tien sets banden. Om maar te zeggen: wij zaten aan het andere eind van het spectrum met een magistraal comfort op de verbindingsstukken en de voordelen van wat wellicht de meest veelzijdige motorfiets op de markt is.

Hoofdpunten
Terugkijkend waren de oversteek van de atlas, de lange pistes tussen Ouarzazate en Zagora, de pistes langs de Atlantische oceaan in de Westelijke Sahara, de hitte in het desolate Mauritanië en het binnenrijden in Senegal de meest memorabele stukken. Net zoals de cultuurshock na het oversteken van de Straat van Gibraltar enorm is, verrast het binnenrijden van Senegal je steeds weer. De overgang van de woestijn in het streng religieuze Mauritanië naar het eerste deel van zwart Afrika laat een onvergetelijke indruk na. Het afzien in de hitte van dik 45 graden in de bergen na Nouakchott vervalt in het niets als je de spelende kinderen in de Senegal rivier ziet.
 
En dan is er nog de ontlading als je aan de boorden van de Lac Rose komt. Je ziet 7.000 km en bijna vier weken puur avontuur aan je voorbijflitsen als je langs de boorden van het mythische meer rijdt. De mannen die in de assistentiewagen zaten - fotograaf Manu, chauffeur Gunther en videoman Yassine - hadden een touw gevonden waarmee ze een geïmproviseerd aankomstlint gemaakt hadden, precies op de plek waar de Dakar rally eindigde. Dit avontuur met de Kawasaki Versys 1000 mag helemaal niet vergeleken worden met de heldentocht die de mannen in de originele Dakar rally ondernamen. Maar wellicht was het gevoel van voldoening bij aankomst net zo groot. What a ride, what a bike.

Geschreven en beleefd door: Thierry Sarasyn